“Dromerijen”, zo kun je de titel vertalen van deze debuutplaat van het Toscaanse trio Synthagma. Gitarist is Daniele Nutarelli, de vaak bezwerende en aan Patty Smith of Buffy Ste Marie verwante zang komt vanMichela Scarpini, die ook op een flink aantal al dan niet exotische percussie-instrulenten uit de voeten kan en Cesare Guasconi is van vele markten thuis: draailier, harmonium, kantele, Indische fluit…hij bespeelt het allemaal.

Het trio, dat eigenlijk een soort afsplitsing is van de groep InChanto, die rond de voorbije eeuwwisseling met “Città Sottilli” en “Le Stanza di Ambra” een paar erg mooie platen uitbracht waarop ze de verbinding trachtte te maken tussen muzikale tradities uit verschillende tijdvakken en verschillende culturen. Oude instrumenten en teksten werden gekoppeld aan elektronica en synthesizers -zie daarvoor ook de naam van het huidige trio, die niet alleen naar het beroemde Griekse plein verwijst, maar ook naar het begrip waarmee in de taalkunde een “zinsdeel”, een “betekenisvol geheel van woorden” omschreven wordt.

Voor deze nieuwe plaat -ze dateert eigenlijk al van vorig jaar, maar u weet intussen hoezeer het Coronavirus een aantal dingen vertraagd heeft- draait het dus om “dromen” en ook hier wordt bij momenten naar erg oude teksten teruggegrepen: “Rota Temporis” en “Tempus est iucundum” nemen flarden uit de Carmina Burana” over, “Jesous Ahatonhia” is gebaseerd op de “Huron Carol” van de Franse jezuïet en missionaris Jean de Brébeuf, die halfweg de zeventiende eeuw in Canada actief was bij de Uroni in en om Ontario, Canada en “Rising Sun” komt uit de sonnetten van niemand minder dan William Shakespeare van eind 16de eeuw. Afsluiter “Voi ch’amate lo Criatore” werd geleend van de “Laudario di Cortona” uit de tweede helft van de dertiende eeuw. Tussendoor wordt afgewisseld met nieuwe instrumentaaltjes en op die manier wordt het thema waar de droom centraal staat, beetje bij beetje vormgegeven.

De liedjes en melodietjes handelen over de avond, dat moment waarop alles van uitzicht verandert als de zon zich achter de horizon verschuilt en de lijn tussen droom en werkelijkheid met de minuut dunner wordt. Naarmate het donkerder wordt, komt het werkelijke wezen in de mens naar boven en belanden we uiteindelijk in onze dromen. Daar hebben we geen enkel wapen tegen: we kunnen ze alleen maar ,ondergaan en hopelijk ook navertellen. Wat we dromen, wordt vaak tastbaar en op een bepaald punt wordt de werkelijkheid ook “waar”. Al wat we voor onszelf verstopt of verdrongen hebben, komt naar boven en vaak ontwaken we met meer vragen dan antwoorden..

Klinkt misschien wat filosofisch of zweverig, maar het is wel wat op deze plaat muzikaal vormgegeven wordt en dan ook nog eens op nogal meesterlijke wijze. Het kleine uurtje dat deze plaat duurt, vliegt werkelijk voorbij en je zou zo hard willen dat je dit ooit live mocht meemaken in een mooie theaterzaal. Want dat is deze plaat ook: de soundtrack bij een nog niet geschreven theaterstuk over de mens en zijn dromen. Ik ben grondig onder de indruk…

( Dani Heyvaert)